Φίλε,
περπατάμε επάνω σε χώματα, τσιμέντα, πίσσες, λασπόνερα και όχι σε πούπουλα, παχιές μοκέτες ή κόκκινα χαλιά. Θέλω να πω, πως η εποχή αυτή δεν είναι για πριγκίπισσες, βασιλιάδες και στέμματα παρόλο που τα παραμύθια και η *μαγεία* συνεχίζουν να βρίσκονται ατόφια και λαμπερά ολόγυρά μας -- κι αν, έτσι για να περνά η ώρα, έβγαζες από την τσέπη σου ένα κέρμα και μου ζητούσες να διαλέξω, θα επέλεγα "πλάτος" και θα σταύρωνα τα δάχτυλα ώστε οι αυστηρές πιθανότητες του 50-50 να διαψευστούν από αυτή την -υπαρκτή αλλά αμελητέα κάθε φορά- διάσταση.
Θα ήθελα τόσο να σου μιλήσω για φως, σκοτάδι και τη γραμμή ανάμεσα σε αυτά τα δύο· για ρίσκα, και κίνηση, αλλαγή και εξέλιξη. Θα ήθελα, καλέ μου, να σου διηγηθώ ιστορίες για καθημερινότητες, όνειρα, δεδομένα και ελπίδες που σε ένα βράδυ ανατινάχθηκαν, έγιναν εντυπωσιακά πυροτεχνήματα και από την λάμψη τους φτιάχτηκαν καινούρια άλλα -- και δεν έχει σημασία αν τα νέα ήταν μικρότερα, μεγαλύτερα, περισσότερο σταθερά ή συμπαγείς.
Θα ήθελα με μια ανάσα να σου αναλύσω το λογικό του παράλογου, το αναπάντεχο που περιέχεται στο συνηθισμένο και τη διαύγεια -ή την αντιληπτική ικανότητα- που απαιτείται για να καταλάβεις και να απολαύσεις. Μα θα ήθελα να σου εξηγήσω και την Ματαιότητα της λούπας, της λούπας, της λούπας, της λούπας το κέντρο και την μικρή ή την μεγάλη της ακτίνα, την οποία είτε χαμογελάς και αποφασίζεις να την αποδεχτείς είτε την αφήνεις να σε κατατρώει, να σε σκουριάζει, να σε ακινητοποιεί. Θα ήθελα να ξεγελάσω την βαρύτητα και να αιωρηθούμε στο ανάλαφρο τίποτα μουρμουρίζοντάς σου παραμύθια, μα δεν μπορώ να βρω κάτι καλύτερο ή περισσότερο περιεκτικό από εκείνο το ταλαίπωρο το Κόκκινο Παγκάκι -- σε αυτό το τώρα τουλάχιστον.
Αγαπημένε μου Φίλε,
Ασε λιγάκι στην άκρη ρε συ την ηδονή, τα πάθη, τα σωματικά υγρά, τα ανοιχτά πόδια και πάμε στο βαθύτερα ανθρώπινο, σε αυτό που -ίσως- και να είναι πιο πολύτιμο.
Περισσότερο απ'όλα ξέρεις, θα ήθελα να σου γράψω με μελάνι σε ένα χαρτί ώστε να μπορείς να ανατρέχεις σε αυτό κάθε φορά που ξεχνάς για την υπόκωφη αγένεια της Ευγένειας. Για τον άθλο της ολοκληρωτικής Κατανόησης. Για τις παγίδες της Ελπίδας. Για τα ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα του άκαμπτου Εγώ. Για την υγρή ζεστασιά που σε κατακλύζει όταν σταματάς να αντιστέκεσαι. Για τα περιττά ατσάλινα τείχη και τα αλεξίσφαιρα υπόγεια καταφύγια της Μνήμης. Για το ρίσκο μα και την εκστατική χαρά της Δράσης, Για την πολυμορφική Τρυφερότητα. Για την αυτόφωτη Αρετή. Για γκρι Ισσοροπία. Για Αγάπη.
Όλα μοιάζουν τόσο ίδια συνεχώς, αλλά πόσες φορές τα αντικρίσαμε πραγματικά με καθαρή και αισιόδοξη διάθεση εκ νέου ανακάλυψης; Με νιώθεις;
Σήμερα ένα μάτσο σύννεφα έχουν φτιάξει έναν κατάλευκο ουρανό και παρακινούν φρέσκες ανάσες, όμως ότι κι αν ήθελα να σου πω, δυστυχώς (και όντως θλίβομαι γι'αυτό) χάνεται μέσα στον προσωπικό κάστομ τυφώνα του τώρα όπου τα όλα μου στροβιλίζονται μανιασμένα και εγώ βρίσκομαι στο κέντρο τους -- θα τελειώσει όμως αυτό... κι αν δεν τελειώσει, οι ταχύτητές του θα αλλάξουν, σύντομα....
Παρόλο που δεν μπορείς να περιμένεις, αν και θα ήθελα να περιμένεις, θέλω να σου πω ατάκες όπως "Προχώρα", "Κοίταξε τον ουρανό και πέτα", "Μην φοβάσαι να περπατήσεις τον δικό σου τον δρόμο", "Σκάσε μου ένα χαμόγελο" και όνειρα απραγματοποίητων πραγματικοτήτων. Δεν νομίζεις πως είναι λιγάκι άδικο να μεταφράζεις τα κάθε φορά "μπορώ" μου, τα "θέλω" μου σε ικεσίες και να τοποθετείς το "ανούσιο" ως παρανομαστή τους;
Πας εκεί που θες να πας, βλέπεις ο,τι θες να δεις και ο,τι μπορείς να φανταστείς είσαι κάτι παραπάνω απο ικανός για να το πραγματοποιήσεις -- η παράθεση των δικών μου κλισέ.
Αγαπημένε μου,
Με έχεις δει - σε έχω δει και επάνω σε αυτό, δεν χωράνε ψέμματα και μάσκες -- αυτά κράτα τα για τους άλλους, αν σε βολεύει αυτό. Πάρτο όπως θες, διάβασέ το με οποιο ύφος επιλέξεις, ίσια ανάστροφα και σε οχτώ εκατομμύρια διαστάσεις, μα αυτή ακριβώς είναι η αλήθεια μας.
Αν θες να φύγεις, φύγε. Αν θες να σωπάσεις, σώπασε. Αν θες να ταξιδέψεις, ταξίδεψε. Αν θες να κάνεις ένα μακροβούτι ως το κέντρο της γης ή ένα σάλτο τόσο ψηλό όσο χρειάζεται για να ακουμπήσεις το ταβάνι του ουρανού, κάντο.
Ίσως κάποια στιγμή τα "θα'θελά" μου να πραγματωθούν. Ίσως κάποια στιγμή να κοπεί το ρεύμα σε εκείνα τα ηλεκτροφόρα σύρματα και να μπορέσει ο ένας να ακουμπήσει τον άλλον. Ίσως κάποια στιγμή να χορτάσουμε απο τις προσωπικές μας ελευθερίες και να αποφασίσουμε να μοιραστούμε. Πάλι τα "ίσως", αλλά η λογοτεχνία και τα ποιήματα δεν ταιριάζουν πια εδώ μέσα -- ποτέ δεν ταίριαξαν είναι η αλήθεια.
Φίλε μου,
Σήμερα, ένας εισαγγελέας, ένας γιατρός και δύο φουσκωτοί, θα πάνε στο σπίτι του Ξ. και θα τον βάλουν σε μια ψυχιατρική κλινική για 'το καλό του'.
Συγκεκριμένα, σήμερα "ένας από εμάς το'χασε" και εγώ δεν έχω τις σωστές λέξεις για να περιγράψω την διάσταση των συναισθημάτων που προκαλεί η εντός των εισαγωγικών φράση.
Πολυαγαπημένε μου,
Σήμερα, όλα τα "θα'θελά" μου μοιάζουν μικροσκοπικά και αδιαφορώντας για το αντίτιμο ή την όποια πλευρά του νομίσματος, το μόνο που θα ήθελα είναι να είσαι καλά.
Ίσως κάποτε να τα ξαναπούμε εκεί, στην άκρη της Γης, όμως σήμερα, συγκεκριμένα, σκάσε μου μόνο ένα χαμόγελο.
περπατάμε επάνω σε χώματα, τσιμέντα, πίσσες, λασπόνερα και όχι σε πούπουλα, παχιές μοκέτες ή κόκκινα χαλιά. Θέλω να πω, πως η εποχή αυτή δεν είναι για πριγκίπισσες, βασιλιάδες και στέμματα παρόλο που τα παραμύθια και η *μαγεία* συνεχίζουν να βρίσκονται ατόφια και λαμπερά ολόγυρά μας -- κι αν, έτσι για να περνά η ώρα, έβγαζες από την τσέπη σου ένα κέρμα και μου ζητούσες να διαλέξω, θα επέλεγα "πλάτος" και θα σταύρωνα τα δάχτυλα ώστε οι αυστηρές πιθανότητες του 50-50 να διαψευστούν από αυτή την -υπαρκτή αλλά αμελητέα κάθε φορά- διάσταση.
Θα ήθελα τόσο να σου μιλήσω για φως, σκοτάδι και τη γραμμή ανάμεσα σε αυτά τα δύο· για ρίσκα, και κίνηση, αλλαγή και εξέλιξη. Θα ήθελα, καλέ μου, να σου διηγηθώ ιστορίες για καθημερινότητες, όνειρα, δεδομένα και ελπίδες που σε ένα βράδυ ανατινάχθηκαν, έγιναν εντυπωσιακά πυροτεχνήματα και από την λάμψη τους φτιάχτηκαν καινούρια άλλα -- και δεν έχει σημασία αν τα νέα ήταν μικρότερα, μεγαλύτερα, περισσότερο σταθερά ή συμπαγείς.
Θα ήθελα με μια ανάσα να σου αναλύσω το λογικό του παράλογου, το αναπάντεχο που περιέχεται στο συνηθισμένο και τη διαύγεια -ή την αντιληπτική ικανότητα- που απαιτείται για να καταλάβεις και να απολαύσεις. Μα θα ήθελα να σου εξηγήσω και την Ματαιότητα της λούπας, της λούπας, της λούπας, της λούπας το κέντρο και την μικρή ή την μεγάλη της ακτίνα, την οποία είτε χαμογελάς και αποφασίζεις να την αποδεχτείς είτε την αφήνεις να σε κατατρώει, να σε σκουριάζει, να σε ακινητοποιεί. Θα ήθελα να ξεγελάσω την βαρύτητα και να αιωρηθούμε στο ανάλαφρο τίποτα μουρμουρίζοντάς σου παραμύθια, μα δεν μπορώ να βρω κάτι καλύτερο ή περισσότερο περιεκτικό από εκείνο το ταλαίπωρο το Κόκκινο Παγκάκι -- σε αυτό το τώρα τουλάχιστον.
Αγαπημένε μου Φίλε,
Ασε λιγάκι στην άκρη ρε συ την ηδονή, τα πάθη, τα σωματικά υγρά, τα ανοιχτά πόδια και πάμε στο βαθύτερα ανθρώπινο, σε αυτό που -ίσως- και να είναι πιο πολύτιμο.
Περισσότερο απ'όλα ξέρεις, θα ήθελα να σου γράψω με μελάνι σε ένα χαρτί ώστε να μπορείς να ανατρέχεις σε αυτό κάθε φορά που ξεχνάς για την υπόκωφη αγένεια της Ευγένειας. Για τον άθλο της ολοκληρωτικής Κατανόησης. Για τις παγίδες της Ελπίδας. Για τα ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα του άκαμπτου Εγώ. Για την υγρή ζεστασιά που σε κατακλύζει όταν σταματάς να αντιστέκεσαι. Για τα περιττά ατσάλινα τείχη και τα αλεξίσφαιρα υπόγεια καταφύγια της Μνήμης. Για το ρίσκο μα και την εκστατική χαρά της Δράσης, Για την πολυμορφική Τρυφερότητα. Για την αυτόφωτη Αρετή. Για γκρι Ισσοροπία. Για Αγάπη.
Όλα μοιάζουν τόσο ίδια συνεχώς, αλλά πόσες φορές τα αντικρίσαμε πραγματικά με καθαρή και αισιόδοξη διάθεση εκ νέου ανακάλυψης; Με νιώθεις;
Σήμερα ένα μάτσο σύννεφα έχουν φτιάξει έναν κατάλευκο ουρανό και παρακινούν φρέσκες ανάσες, όμως ότι κι αν ήθελα να σου πω, δυστυχώς (και όντως θλίβομαι γι'αυτό) χάνεται μέσα στον προσωπικό κάστομ τυφώνα του τώρα όπου τα όλα μου στροβιλίζονται μανιασμένα και εγώ βρίσκομαι στο κέντρο τους -- θα τελειώσει όμως αυτό... κι αν δεν τελειώσει, οι ταχύτητές του θα αλλάξουν, σύντομα....
Παρόλο που δεν μπορείς να περιμένεις, αν και θα ήθελα να περιμένεις, θέλω να σου πω ατάκες όπως "Προχώρα", "Κοίταξε τον ουρανό και πέτα", "Μην φοβάσαι να περπατήσεις τον δικό σου τον δρόμο", "Σκάσε μου ένα χαμόγελο" και όνειρα απραγματοποίητων πραγματικοτήτων. Δεν νομίζεις πως είναι λιγάκι άδικο να μεταφράζεις τα κάθε φορά "μπορώ" μου, τα "θέλω" μου σε ικεσίες και να τοποθετείς το "ανούσιο" ως παρανομαστή τους;
Πας εκεί που θες να πας, βλέπεις ο,τι θες να δεις και ο,τι μπορείς να φανταστείς είσαι κάτι παραπάνω απο ικανός για να το πραγματοποιήσεις -- η παράθεση των δικών μου κλισέ.
Αγαπημένε μου,
Με έχεις δει - σε έχω δει και επάνω σε αυτό, δεν χωράνε ψέμματα και μάσκες -- αυτά κράτα τα για τους άλλους, αν σε βολεύει αυτό. Πάρτο όπως θες, διάβασέ το με οποιο ύφος επιλέξεις, ίσια ανάστροφα και σε οχτώ εκατομμύρια διαστάσεις, μα αυτή ακριβώς είναι η αλήθεια μας.
Αν θες να φύγεις, φύγε. Αν θες να σωπάσεις, σώπασε. Αν θες να ταξιδέψεις, ταξίδεψε. Αν θες να κάνεις ένα μακροβούτι ως το κέντρο της γης ή ένα σάλτο τόσο ψηλό όσο χρειάζεται για να ακουμπήσεις το ταβάνι του ουρανού, κάντο.
Ίσως κάποια στιγμή τα "θα'θελά" μου να πραγματωθούν. Ίσως κάποια στιγμή να κοπεί το ρεύμα σε εκείνα τα ηλεκτροφόρα σύρματα και να μπορέσει ο ένας να ακουμπήσει τον άλλον. Ίσως κάποια στιγμή να χορτάσουμε απο τις προσωπικές μας ελευθερίες και να αποφασίσουμε να μοιραστούμε. Πάλι τα "ίσως", αλλά η λογοτεχνία και τα ποιήματα δεν ταιριάζουν πια εδώ μέσα -- ποτέ δεν ταίριαξαν είναι η αλήθεια.
Φίλε μου,
Σήμερα, ένας εισαγγελέας, ένας γιατρός και δύο φουσκωτοί, θα πάνε στο σπίτι του Ξ. και θα τον βάλουν σε μια ψυχιατρική κλινική για 'το καλό του'.
Συγκεκριμένα, σήμερα "ένας από εμάς το'χασε" και εγώ δεν έχω τις σωστές λέξεις για να περιγράψω την διάσταση των συναισθημάτων που προκαλεί η εντός των εισαγωγικών φράση.
Πολυαγαπημένε μου,
Σήμερα, όλα τα "θα'θελά" μου μοιάζουν μικροσκοπικά και αδιαφορώντας για το αντίτιμο ή την όποια πλευρά του νομίσματος, το μόνο που θα ήθελα είναι να είσαι καλά.
Ίσως κάποτε να τα ξαναπούμε εκεί, στην άκρη της Γης, όμως σήμερα, συγκεκριμένα, σκάσε μου μόνο ένα χαμόγελο.
No comments:
Post a Comment