ΥΓ

Ένα ακόμα πριν το τέλος.
Ένα σημείωμα.
Μια εξήγηση.
Ένα ασύντακτο κείμενο για φως και σκοτάδι και τα ίδια τα ίδια τα ίδια τα ίδια τα ίδια.


Όχι.

Αυτή τη φορά σιωπή.
Το μόνο που έχω, για αυτή τη φορά, είναι η σιωπή -- και ένα υστερόγραφο.

ΥΓ: οι τοίχοι είναι χτισμένοι επάνω σε άμμο. Αν θες να τους ρίξεις το πλαστικό φτυαράκι παραλίας αρκεί. Βαριέσαι όμως, έτσι;
Ή μήπως φοβάσαι;

ΜΠΑΜ ΜΠΑΜ

Ξέρεις κάτι;

Αυτό...

Αυτό το "αυτό" που συμβαίνει είναι συγκλονιστικό.

Είναι όμορφο -- "εξωπραγματικά" όμορφο θα έγραφα, αλλά το "αυτό" είναι πραγματένια πραγματικό.

Και δεν είναι μόνο το "αυτό" μεταξύ εσένα και μένα. Είναι το "αυτό", μεταξύ εσένα, εμένα και κάτι δεκάδων άλλων νοματαίων που ξαφνικά σκάει αλυσιδωτά, κάθε μέρα, συνέχεια και συνέχεια και συνέχεια και συνέχεια μπροστά στα μάτια μου και με τυφλώνει -- με την καλή έννοια η "τύφλώση", μην μπερδεύεσαι.
Σαν ο ένας να περίμενε το σινιάλο, το κλείσιμο του ματιού του άλλου εδώ και καιρό.

Είμαστε γκρι και αυτό αρκεί -- το γκρί γίνεται ένας πυροβολισμός που σκοτωνει ΜΠΑΜ έναν φόβο, κι άλλος ένας που σκοτώνει ΜΠΑΜ μια ανασφάλεια. Μας γλιτώνει απο φιλοσοφίες, διενέξεις και λέξεις, λέξεις, λέξεις κι άλλες λέξεις -- μας κάνει να κερδίζουμε... χρόνο; Ζωή; Μας κάνει τελοσπαντων να ξεπερνάμε για λίγο το μηδέν.

Ότι να'ναι.

Δεν ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει, αλλά ξέρω πως έχω κουραστεί λιγάκι. Ωραία όλα αυτά που τα κάνουμε define τώρα, αλλά ουφφ... φτάνει; Νταξ, το κάναμε και παμε παρακάτω; Όχι; Βιάζομαι πάλι και στάσουμητρέχεις;

Αυτή τη φορά ας το τελειώσουμε, ναι, αλλά γίνεται να το κάνουμε αυτό χωρίς υπομονή; Για αυτή, τη μία φορά, μπορούμε να σκοτώσουμε και την υπομονή;