ή αλλιώς η θεωρεία του παστίτσου! το πρωτοείδες (εσύ μοναδικέ αναγνώστη) εδώ
Βαριόμαστε και περνάει αργά “η ώρα”, είμαστε καλά και περνάει γρήγορα.
Μα τι σημαίνουν όλα αυτά?
Θα αφιερώσει κανείς λίγο χρόνο για να μου εξηγήσει?
Ένα σταθερό σημείο.
Η γη.
Η περιστροφή της.
Αυτή ορίζει τον χρόνο μας. το πότε θα κοιμηθούμε, το πότε θα φάμε, το πότε θα δουλεύουμε.
Μα δεν είναι σταθερό σημείο αυτό.
Έχει αποδειχθεί. Σχεδόν κάθε χρόνο χάνει ένα ολόκληρο δευτερόλεπτο!
Ποτέ δεν μου άρεσαν τα χρονοδιαγράμματα, τα ξυπνητήρια, και τα ραντεβού.
Ο χρόνος είναι δικός μου.
Αλήθεια, τι είναι ο χρόνος για τον καθένα μας? Πως τον αντιλαμβανόμαστε?
Το παρελθόν μας, οι αναμνήσεις μας, το τώρα αλλά και το μετά?
Κυλάει τόσο γρήγορα σε όλους όσο γρήγορα κυλάει και για μένα?
Με το να κοιμάμαι δέκα ώρες την ημέρα έχω ζήσει τον ίδιο χρόνο με κάποιον που κοιμάται μόνο τέσσερις?
||||||
Σκεφτείτε λίγο και εκείνα τα σκουλήκια, που ζουν 24 ώρες.
Το δικό τους εικοσιτετράωρο είναι ανάλογο με ένα δικό μας?
Γεννιούνται, μεγαλώνουν, βρίσκουν τον σύντροφο της ζωής τους, πηδιούνται, γεννάνε και στο τέλος ψοφάνε μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο.
Ένας ολόκληρος κύκλος ζωής μέσα σε μια ημέρα.
Πολυάσχολη ημέρα. Σίγουρα πολύ πιο ενδιαφέρουσα από κάποιες δικές μου.
||||||
Φανταστείτε τώρα πως το σύμπαν, η γη, οι πλανήτες, και όλο αυτό το μαύρο σκοτάδι που μας περιβάλλει στο διάστημα, είναι απλά κάποια στρογγυλά ψίχουλα παστίτσιου, κάποιας άλλης οντότητας που έπεσαν κάπου.
Μπορεί κάποιος, πολύ μεγαλύτερος σε όγκο από εμάς, να έτρωγε ένα παστίτσιο σε έναν καναπέ ένα μεσημέρι και να του έπεσαν στον καναπέ ή στο πάτωμα κάποια ψίχουλα.
Μέσα στο ένα τέταρτο που θα χρειαστεί για να τελειώσει το φαγητό του και φέρει το σκουπάκι για να τα μαζέψει, ποιος μπορεί να μου πει πως πάνω σε αυτό το ψίχουλο δεν αναπτύχθηκε ζωή και πολιτισμός?
(ποιος μπορεί να μου πει πως και στα δικά μας ψίχουλα δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο?)
Δεν μπορεί το δικό του τέταρτο να ισοδυναμεί με τα τεσσεράμισι δισεκατομμύρια χρόνια της ύπαρξης της γης?
Αν αύριο μας ρουφήξει όλους ένα σκουπάκι, πριν προλάβουμε να πούμε “παστίτσιο” μην σας φανεί περίεργο!
Μπορείτε να φανταστείτε κάτι ανάλογο με ένα μουχλιασμένο φαγητό μέσα σε ένα ψυγείο:
Οι “παγωμένοι” πλανήτες να είναι αυτοί που είναι πιο κοντά στην ψύξη, δηλαδή στην επιφάνεια του φαγητού, και οι πιο ζεστοί, αυτοί που είναι πιο κάτω.
Ο ήλιος να είναι η λάμπα του ψυγείου, και εδώ απλά περιμένουμε μέχρι να ξεβαρεθεί η αχαΐρευτη νοικοκυρά και αποφασίσει να μας πετάξει στα σκουπίδια.
||||||
Τελικά η σταθερότητα του χρόνου δίνει υποσυνείδητα μεγάλη ασφάλεια στον καθένα μας.
Μπορεί εγώ να πεθάνω στα 70 μου, αλλά η γη θα συνεχίσει να υπάρχει για άλλα τόσα δισεκατομμύρια χρόνια και ακόμα περισσότερα. Ασφάλεια. Σταθερότητα.
Μετά σκέψεις του τύπου: Πρέπει να διαιωνιστούμε, πρέπει και μετά από τόσα πολλά χρόνια να υπάρχουν απόγονοί μας.
Γεννιόμαστε - γαμιόμαστε - πεθαίνουμε.
Σα τα σκουλήκια.
Αν αύριο όμως οι επιστήμονες διαπιστώσουν πως σε ένα χρόνο ακριβώς, ο τύπος με την κοιλιά τούμπανο απο το πολύ παστίτσιο θα έχει φέρει το σκουπάκι, τότε τι γίνεται? Τι κάνουμε?
Ρίχνουμε μπινελίκια στο αφεντικό μας και φεύγουμε από την δουλειά? Ταξιδεύουμε? Διασκεδάζουμε? Κάνουμε ασύστολο σεξ? Μιζεριάζουμε? Αγοράζουμε όλες τις κονσέρβες φλόκος απο το σουπερμαρκετ? Πίνουμε άλλο ένα ποτήρι κρασί στην υγειά μας?
Γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι ή χειρότεροι?
Μήπως ο χρόνος είναι ο Θεός μας?
Μήπως αυτός είναι η ανώτερη και η κινητήρια δύναμη?
Μήπως το παρελθόν μας και το μέλλον μας είναι αυτά που οδηγούν όλες μας τις αποφάσεις και όλες μας τις συμπεριφορές?
||||||
.ΥΓ1: Αυτά για το παστίτσιο δεν είναι τωρινά φρούτα. Τα σκεφτόμουν όταν ήμουν παιδούλα και έπαιζα με τις κούκλες μου. “Γιατί κάποιος πολύ μεγαλύτερος να μην έχει εμένα και τον κόσμο μου σαν παιχνίδι, όπως έχω εγώ τις κούκλες μου?”
Μια ζωή στην παράνοια!
ΥΓ2: “Ρε, γιατί δεν γράφεις κάποια στιγμή για αυτό με το παστίτσιο?” - Το έγραψα…
No comments:
Post a Comment