26.9.10

*G slaps everyone around with a large trout

Ξεκίνησα την Wonderland στο Fridge, επειδή μου αρέσει η μουσική. Ακούω μουσική, γράφω για μουσική, ασχολούμαι με μουσική απο τότε που με θυμάμαι, ακόμα και όταν δεν το θέλω. Ακόμα και όταν λέω ότι "αυτό το καιρό δε θέλω να ακούσω μουσική".

Συνήθως το παιχνίδι δεν ήταν interactive. Όταν άκουγα μουσική στο σπίτι μου κανείς δε μου έλεγε μην ακούς αυτό, άκου το άλλο. Όταν έκανα ραδιόφωνο, κανείς δε με κατεύθυνε στο τι θα παίξω -και χαίρομαι πολύ γι'αυτό-. Όταν έγραφα σε περιοδικό, γούσταρα να κράζω τα μουσικά δρώμενα και το έκανα. Πάντα με άφηναν στο γήπεδο μόνη μου με μια μπάλα και έκανα παιχνίδι.

Παρόλο που η γνωστή συνταγή ήταν πετυχημένη, στο τέλος βαρέθηκα. Όταν ξεκινήσαμε το fridge, αποφάσισα να κάνω παιχνίδι και με άλλους.

Απο τη μια η λογική είναι απλή:
Δεν ασχολούμαι καν με κάτι που δεν μου αρέσει εμένα (δηλαδή με όποιο δίσκο που η δεύτερη ακρόασή του είναι απλά βασανιστήριο, δεν αντέχεται). Δεν έχει νόημα να το κάνω, υπάρχουν ένα σωρό αξιόλογοι άνθρωποι για να κρίνουν αυτούς τους δίσκους που δεν θα παρουσιάσω εγώ.
Ασχολούμαι μόνο με ότι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ μου αρέσει και ξεπερνάει το προσωπικό μου όριο της μετριότητας έστω και μόνο ένα κλικ παραπάνω.

Αυτό λοιπόν που πραγματικά μου αρέσει θέλω να το παρουσιάσω όπως "πρέπει".
Όπως όταν εμένα με ενδιαφέρει ένας δίσκος πχ απο ένα συγκρότημα που δεν γνωρίζω:
Ψάχνω λεπτομέρειες, πληροφορίες, ιστορίες πίσω απο τον δίσκο και το συγκρότημα ακούω τα τραγούδια πενήντα φορές, χαζεύω το artwork, τους συνεργάτες τους κτλ.

Αυτή ήταν η αφετηρία μου. Μια παρουσίαση να είναι τόσο ολοκληρωμένη όσο θα ήθελα να την δω εγώ όταν έψαχνα για εκείνο το συγκεκριμένο δίσκο, χωρίς να περνάω ώωωρες στο google προσπαθώντας να διακρίνω τις ανασάφειες και τις ανακρίβειες, τις κακοπροαίρετες κριτικές και τις "πληρωμένες" παρουσιάσεις.
Γι αυτό το λόγο για κάθε άρθρο ξοδεύω ατελείωτες ώρες και ανεβάζω ακόμα και τα τραγούδια στο youtube στις περιπτώσεις που δεν υπάρχουν αλλού. Όταν παρουσιάζεις κάτι, πρέπει τα στοιχεία που δίνεις να είναι τόσο πλήρη, ώστε και αυτός που ακούει για πρώτη φορά μουσική στην ζωή του, να μπορεί να σχηματίσει την δικιά του άποψη.Πες το παλαβομάρα, πες το τελειομανία, δε ξέρω.
Χαίρομαι πάντως που ήδη βλέπω κάποιους να αντιγράφουν αυτή τη φόρμουλα -και δε το λέω ειρωνικά-.
Τι καλύτερο λοιπόν στο για να σχηματίσει κάποιος τη δική του άποψη, το να κερδίσει το αυθεντικό δισκάκι?

Έτσι ήρθε η ιδέα και κάπως έτσι άρχισε το τρέξιμο (και η σημερινή γκρίνια) και το παιχνίδι να  μην είναι μόνο στα δικά μου χέρια .

Μια που δεν είχα καμία σχέση με τη "μουσική βιομηχανία"και δεν γνώριζα τίποτα περισσότερο απο το να βάζω ένα δίσκο στον player μου και να τον ακούω, λειτούργησα με την εξής λογική:

Βρίσκεις το συγκρότημα, ζητάς δισκάκι, σου δίνουν δισκάκι, το δίνεις σε αυτό που κέρδισε.

Αυτό γίνεται και στην πραγματικότητα. Όχι όμως πάντα.
Μια που για να είμαστε και ειλικρινείς,η σκηνή αυτή δεν είναι αυτή που έχει τα "περισσότερα χρήματα" και δεν έχει την προβολή που έχουν άλλα είδη μουσικής, οι περισσότεροι που λαμβάνουν το εμαιλ "θέλω να σου κάνω παρουσίαση, θέλω cd, ουγκ" χαίρονται, είναι εξυπηρετικοί, βοηθώντας με όπως μπορούν και σε ότι τους ζητήσω.

ΑΛΛΑ πάντα υπάρχουν κι αυτοί, που ενώ δεν είναι σε πλεονεκτηκότερη θέση με τους προαναφερθέντες, ενώ θα συμφωνήσουν μεν, θα μου ψήσουν το ψάρι στα χείλη δε.
Μιλάνε απότομα, φέρονται περίεργα,το ευχαριστώ λείπει απο το λεξιλόγιό τους, και νομίζουν ότι κάνουν κάποιου είδους χάρη. Τους μιλάς και όταν καταδέχονται να σου απαντήσουν, πιστεύουν ότι πρέπει να νιώσεις ευγνωμοσύνη.

ΤΣΑΠΡΡΡ που λένε και στο χωριό μου. Ποιοί νομίζετε πως είστε? Αν αυτό είναι το δημοσιοσχετίστικο σας, να το βάλετε εκεί που ξέρετε και χωρίς να θέλω να σας πικράνω, οι ροκ σταρ πέθαναν, δεν υπάρχουν πια.


Πέρα απο την παραπάνω διαδικασία,υπάρχουν και οι περιπτώσεις που οι εταιρείες δεν δίνουν άλμπουμ στα συγκροτήματα (?!),κι έτσι αναγκάζομαι να επικοινωνήσω με αυτές. Το 80% είναι φιλικότατοι και . Στέλνουν και το cd με κούριερ και όλα καλά.

Το 20 % α) δεν απαντάνε, β) απαντάνε αλλά εξαφανίζονται, γ) είναι για πολύ ξύλο.

Όλοι γκρινιάζουν ότι η μουσική βιομηχανία πάει κατα διαόλου. Ότι στα γραφεία τους βαράνε μύγες και ότι η μια εταιρεία κλείνει πίσω απο την άλλη.
Ποοοοσο δύσκολο είναι να απαντήσεις σε ένα email που είναι τόσο ξεκάθαρο ώστε να μη χρειαστεί να το φιλοσοφήσεις το θέμα?! Φαντάζομαι ότι δεν συμβαίνουν αυτά μόνο στην δικιά μου περίπτωση..

Καλά να πάθετε λοιπόν. Με ειρωνία και υπεροψία, τίποτα δε λειτουργεί. Τουλάχιστον όχι σε αυτή την εποχή. Γιατί παραπονιέστε όλοι όταν εσείς το δημιουργήσατε αυτό; Όταν εσείς οι ίδιοι έχετε βάλει τον εαυτό σας σε αυτή τη θέση;

Ειλικρινά υπάρχουν ώρες που θέλω την μπάλα μου και το γήπεδό μου, για να παίξω και πάλι μόνη μου. Δεν θέλω να γνωρίσω αυτή τη "μουσική βιομηχανία" περισσότερο. Θέλω να επανέλθω στην ρομαντική διάθεση που είχα και πριν για τη μουσική και τους δημιουργούς της.

Όταν τα σκέφτομαι αυτά, δια μαγείας εκείνη τη στιγμή έρχεται email απο κάποιο τραγουδιστή  ή απο κάποιον που κέρδισε ένα δισκάκι και λέει ένα απλό "ευχαριστώ πολύ". Τότε ακριβώς είναι που αλλάζω γνώμη.

Ίσως και να μην αρχίσω να βρίζω τους πάντες σήμερα.
Ουφ, ξαλάφρωσα τώρα.

1 comment:

Savvas said...

Συχνά κάθομαι και αναρωτιέμαι:

- τι ακριβώς κάνω εγώ εδώ τώρα;
- έχει κανένα νόημα να συνεχίσω να σέρνω τα πόδια μου από την μία μέρα στην άλλη;
- όντως με ενδιαφέρουν όλα αυτά;

(κατά κύριο λόγο επειδή εξασκώ αυτά που ονειρευόμουν να εξασκώ, επαγγελματικώς ή ως ενδιαφέροντα)

Στο τέλος, ναι -- τα πάντα έχουν νόημα, ναι, με ενδιαφέρουν, ναι -- αυτά που κάνω είναι σημαντικότατα. Αν μη τι άλλο με γεμίζουν με όρεξη να αντιμετωπίσω άλλα τόσα, να δω πράγματα.

Κάπως έτσι φαντάζομαι και την δική σου περίπτωση. Κερδίζεις κάτι, χάνεις κάτι.

Τί μπορούμε να φτιάξουμε με όσα κερδίσαμε;