Πανσέληνος Ιουλίου, 2011
Νιώθω πως θα ΣΚΑΣΩ.
...Καταραμένη πανσέληνος...
Και ένιωθα περίεργα και δεν ήμουν καλά για την ακρίβεια – όση ακρίβεια έχει η φράση δε «νιώθω καλά»- και μου έλεγες «δε μπορώ να καταλάβω γιατί δε νιώθεις καλά» και εγώ το σκεφτόμουν ότι δεν είχα λόγο να νιώθω έτσι αλλά δε σου το έλεγα και μιλούσαμε μιλούσαμε και κάναμε και όνειρα και υπολογίζαμε και τις μέρες και τις ώρες και μου έλεγες πως θα έρθεις και πως θα περάσουμε όμορφα και έλεγες και για εισιτήρια από τη μια και για αγκαλιές από την άλλη και εγώ συνέχιζα παρ’ολ’αυτά να μη νιώθω καλά και να μην καταλαβαίνω το λόγο που ενώ θα έπρεπε να πετάω στα σύννεφα δεν πετούσα και εσύ συνέχιζες να μιλάς και η φωνή σου ήταν ήρεμη σε αντίθεση με την σιωπή μου που ήταν απίστευτα νευρική και δε με ηρεμούσες –κατά ένα περίεργο λόγο με έκανες να νιώθω χειρότερα- αλλά δεν ήθελα να σταματήσεις να μου μιλάς αλλά εσύ σταμάτησες και με άφησες στο σκοτεινό δωμάτιο μόνη μου χωρίς τη συντροφιά της φωνής σου και εγώ αποφάσισα να με τιμωρήσω και άφησα τον εαυτό μου να χαθεί στις σκέψεις του και σκεφτόμουν σκεφτόμουν πολύ και πολλά πρόσωπα και καταστάσεις και εσένα αλλά δεν ονειρευόμουν και οι σκέψεις το βράδυ όταν δεν είσαι καλά και όταν δεν περιέχουν όνειρα πονάνε και εγώ πονούσα και αναρωτιόμουν γιατί δεν ήμουν καλά και περιπλανιόμουν –με την ίδια ευκολία- στις σκέψεις και στο σκοτεινό δωμάτιο και έφτασα και στο παράθυρο και πίσω από την κίτρινη κουρτίνα είδα ένα γεμάτο φεγγάρι να με κοιτάζει χαχανίζει ειρωνικά και τότε λύθηκαν όλα τα μυστήρια και όλες οι απορίες και δεν ήξερα αν θα έπρεπε να γελάσω και εγώ τόσο ειρωνικά ή αν θα έπρεπε να κλάψω και τελικά σάστισα και με το ίδιο ύφος που έχουν οι ογδοντάχρονοι γέροι όταν τους ακουμπάς κατά λάθος στο πεζοδρόμιο άρχισα να μουρμουρίζω:
«Καταραμένη πανσέληνος».
No comments:
Post a Comment