Λεκτικός Εμετός

Ξερνάω πράσινες τοξικές λέξεις
και από τα μάτια μου τρέχουν κατακόκκινα καυτά γράμματα.

Φθόγγοι, φωνήεντα και πολυσύλλαβες λέξεις
ίσως να μην μπουν ποτέ στην σωστή σειρά,
να μην βρουν ποτέ το σωστό συντακτικό
για να αποτυπώσουν μεγαλειώδης προτάσεις που μιλούν για μίσος
για απογοήτευση, για φόβο, για ανασφάλεια, για ελπίδα
για μικρότητες, για σπουδαιότητες
για τα νοήματα του σύμπαντος
για αγάπη
για σένα.

Ξερνάω πράσινες αιχμηρές λέξεις
και εκείνες σχηματίζουν αυτό το κείμενο,
το οποίο δεν είναι για εσένα.
Για εσένα που φάνηκες άνθρωπος λίγος, ανεπαρκής, εγωιστής,
φοβισμένος, ανασφαλής, βολεμένος στα στανταρντς της "κανονικότητας"
μη διατεθειμένος να ξοδέψεις λίγες στιγμές της ζωή σου
ώστε να μπεις στη ζωή άλλων
και να δεις με τα μάτια τους, να νιώσεις με την καρδιά τους,
να συντονίσεις τους νευρώνες του εγκεφάλου τους με τους δικούς σου.
Ανίκανο να καταλάβει τα συναισθήματα, να αντιληφθεί τα θέλω,
τα λόγια τους, τις σιωπές, τα αγγίγματα, τις πράξεις, τις ανάσες τους
τους γαλαξίες και τα νεφελώματα που γεννιόνταν
μέσα στο βλέμμα τους,
τα λουλούδια που σπείρονταν και άνθιζαν και πέθαιναν και σάπιζαν
μέσα στην ψυχή τους.

Ξερνάω πράσινες αρρωστιάρικες λέξεις
που βγαίνουν από τα σωθικά μου και είναι όλες δικές μου.
Που δεν χαρίζονται σε κανέναν και σίγουρα δεν χαρίζονται σε εσένα,
που ενώ είδες άλλους να βουλιάζουν, να πνίγονται,
να καταστρέφουν τους εαυτούς τους,
εσύ άνοιξες άλλη μια παγωμένη μπίρα και απήλαυσες το θέαμα.
Σε εσένα που ενώ βρήκαν τον τρόπο και σου δίδαξαν
τα πιο απόκρυφα μυστικά,
εκείνα που βρίσκονται κάτω από χιλιάδες καλύμματα κρυμμένα,
τα πιο ουσιώδη για εσένα, για τους άλλους,
για τη ζωή ολάκερη,
εσύ τα περιφρόνησες και τα γελοιοποίησες και δεν τα κατανόησες ποτέ.
Τα μετέτρεψες σε πλαστικά παιχνίδια
και αφότου πέρασες ένα απόγευμα μαζί τους
τα πέταξες στα σκουπίδια χωρίς να ενδιαφερθείς για την αγνότητά τους,
για την ολότητα του νοήματός τους, για το φως που τα έκανε να λάμπουν
μα ούτε για την σημασία αυτής της γνώσης.
Σε εσένα που είδες τους απογυμνωμένους εαυτούς σαν παράνοιες,
τις ομορφιές σαν ασχήμιες, τις αλήθειες σαν ψέμματα, το όλον σαν τίποτα.
Και δεν θα χαριστούν ποτέ σε εσένα που είσαι μικροπρεπής,
κλειστόμυαλος, παρά την πεποίθησή σου για το αντίθετο
φτηνός, πρόσκαιρος, εγωκεντρικός, επιφανειακός και δειλός.

Από τα μάτια μου κυλούν ματωμένα γράμματα
τα συστατικά των λέξεων που απευθύνονταν σε εσένα
και που πέθαναν στην προσπάθειά τους να σχηματίσουν τις σωστές,
αυτές που θα μιλούσαν για την σπουδαιότητά σου
για την ικανότητά σου να δείχνεις τις ολότητες
όταν οι άλλοι κοιτούσαν τα κομμάτια
για το ότι τόλμησες να επιδείξεις ωμές και σκληρές και επίπονες αλήθειες
ακόμα και όταν δεν ήξερες ποιο ήταν το τίμημα.
Για τις τρυφερότητες, τις έγνοιες, τα παραμύθια, τις ειλικρίνειες,
τις ανιδιοτελείς αγκαλιές
τις απαντήσεις στα συναισθήματα των άλλων μόνο με συναισθήματα.
Για τους ρητορικούς λόγους, τα ξεσπάσματα, τις σιωπηλές ακροάσεις
για τις στιγμές που ήσουν πιο ανθρώπινος από τους ανθρώπους
και που έκανες τους άλλους υπερήφανους για το είδος τους.
Τις στιγμές που έγινες γονιός, φίλος, συνοδοιπόρος,
ο βράχος σε μια μαινόμενη θάλασσα, η προσωποποιημένη γαλήνη,
ο Θεός.
Αυτές οι λέξεις δεν μπορούν να σχηματιστούν
ώστε να μην μοιάζουν λίγες, εύκολες, απλές,
τιποτένιες μπροστά σου.

Μέσα σε πράσινους, τοξικούς, λεκτικούς εμετούς
και ματωμένα, κατακόκκινα και καυτά γράμματα,
γράφω αυτό το φτηνό και άνευ λογοτεχνικής αξίας κείμενο
που στερείται όμορφων και περίτεχνων προτάσεων,
μονάχα για εμένα.
Για εμένα που κάνω ηλίθιες πράξεις, πανέξυπνες σκέψεις
και ηλίθιες σκέψεις, πανέξυπνες πράξεις.
Που είμαι ενδιαφέρουσα και βαρετή, σκληρή και ευάλωτη
πλούσια σε συναισθήματα και φτωχή σε ύλη
αρκετή σε κάποιους, λίγη για κάποιους άλλους
"κανονική" και διαφορετική.
Που κατανοώ τις επιθυμίες, τις ανάγκες, τα λόγια των γύρω μου
και ακόμα και αν με πονάει, με καταστρέφει και με πληγώνει
και ακόμα και αν οι ίδιοι δεν τις κατανοούν στην σημασία τους,
να τις δέχομαι
να χαμογελώ με τις ειρωνείες, να συμπονώ τις ψυχώσεις
να γελάω με την εκδίκηση, να θλίβομαι με τις επιφυλάξεις και τις δειλίες
να απογοητεύομαι με τις μικρότητες των σπουδαίων.
Που μπορώ, ακόμα, να ακούω τις επιταγές των κυττάρων μου
και να τις ακολουθώ
απολαμβάνοντας ή πληρώνοντας το τίμημά τους.
Που δεν μετανιώνω για πράξεις,
γιατί πάντοτε ζύγιζα καλά τις επιλογές
γιατί πάντοτε τα θέλω μου αλυχτούσαν μέσα μου
ξέσκιζαν το είναι μου
πατούσαν πάνω στις πρόσκαιρες επιθυμίες και τις ασφάλειες
για να ελευθερωθούν.
Που δεν ονειρεύομαι μια ζωή βουτηγμένη στα μικρά
αλλά προσπαθώ να πετάξω και να ακουμπήσω τα μεγάλα.
Που στρέφω τα μάτια μου στον νυχτερινό ουρανό
και δεν φοβάμαι το μαύρο του.
Που μπορώ και πληκτρολογώ μακροσκελή κείμενα
με αφορμή την απουσία τους.
Για εμένα, που είμαι εγώ.

Μετά τις λέξεις, ίσως να αρχίσω να ξερνάω συναισθήματα.
Ίσως να γράψω κείμενα όχι για εμένα, αλλά για εσένα..
Και ίσως, τότε, να τρομάξεις..