Η κατάρα του να σε καταλαβαίνεις.

Όταν ήμουν είκοσι χρονών και με ρωτούσαν πως με φαντάζομαι στα τριάντα, απαντούσα... "νεκρή".

Η απάντηση δεν περιείχε ίχνος απαισιοδοξίας, δράματος ή μαυρίλας, παρόλο που έτσι έφτανε στα αυτιά των άλλων --  ήμουν απλά ανίκανη να προσδιορίσω ακόμα και ένα μικρό κομματάκι του κατά 10 χρόνια μεγαλύτερου εγώ μου.

Πως θα μπορούσα άλλωστε; Πως θα μπορούσα να μαντέψω, να προβλέψω, ακόμα και απλά να φανταστώ πως θα με έκαναν να μοιάζω όλα εκείνα που θα βίωνα τα επόμενα δέκα ολόκληρα χρόνια -- παρόλο, βέβαια, που αν ξεχειλώσουμε την έννοια της απάντησης, εκείνη μοιάζει να είναι σοκαριστικά προφητική...

Δέκα χρόνια λοιπόν, που μου έδωσαν μερικές άσπρες τρίχες, που τελικά γέμισαν με ανθρώπους, που ήταν πλούσια από συναισθήματα, από σωστά και λάθη, από πτώσεις και απογειώσεις, από συνεχόμενες επιλογές και αποφάσεις και λέξεις και σκέψεις και πράξεις· δημιουργικότητα. Δέκα χρόνια πνιγμένα στην δημιουργικότητα και δέκα χρόνια εμπειριών και μαθημάτων ζωής. Δέκα χρόνια... ζωή.

Τόσα πολλά... είναι όλα τόσα πολλά...
Είναι οι συνειδητοποιήσεις που μετατρέπονται σε φάρους, σε οδικές ταμπέλες και αστραφτερά αστέρια που δείχνουν τον δρόμο προς την ευτυχία. Είναι οι άνθρωποι, οι στάσεις της ζωής, που ανταλλάσσουν κομματάκια μικρά και μεγάλα, "καλά" και "κακά" των εαυτών τους με τα αντίστοιχα δικά σου, και εσύ -έχοντας πια μάθει να μην περιμένεις κάτι, να μην έχεις φρούδες ελπίδες, να μην θεωρείς τίποτα αυτονόητο- τα κρατάς ως πολύτιμο φυλαχτό και πορεύεσαι με αυτά. Είναι όλες εκείνες οι διαδρομές, οι πικρές, οι γλυκές, οι παρανοϊκές, οι όμορφες, οι γαλήνιες, οι άσχημες, οι παθιασμένες, οι καταθλιπτικές, οι ξέφρενες, οι μοναχικές, που όμως πάντα, κοιτώντας τες στο σύνολό τους από ψηλά, ως μακρινός παρατηρητής που καθισμένος επάνω σε έναν κομήτη αγναντεύει τη Γη, αποκτούν μια φωτεινή εικόνα πληρότητας -- και ίσως... ίσως και ελευθερίας.

Θα μπορούσε να πει κάποιος πως τα τριάντα με βρίσκουν στο σημείο μηδέν.
Όμως... όχι, θα ήταν τουλάχιστον αφελές το να ισοπεδωθεί, να εκμηδενιστεί η δεκαετία που πέρασε· η πεπερασμένη ζωή.
Έχω την πεποίθηση, πως σε ολάκερη τη ζωή μου, τίποτα δεν έχω κάνει "σωστά" ή "όπως θα έπρεπε" ή -καλύτερα- όπως θα ήταν "κοινωνικά αποδεκτό" ή σύνηθες, και μπορεί να νιώθω αμήχανα απέναντι σε αυτό, όμως βαθιά μέσα μου, είμαι πολύ υπερήφανη. Δεν ξέρω που είναι και πως θα μοιάζει το τέλος της διαδρομής, όμως αισθάνομαι να βρίσκομαι ολοένα και πιο κοντά -- και αυτό είναι ανακουφιστικό· είναι λυτρωτικό.

Συναντώ τα τριάντα απελευθερωμένη από όλα τα υλικά πράγματα, απεγκλωβισμένη από συνήθειες που μετατρέπονται σε γούστα και παραξενιές, από ρουτίνες και από μαξιλάρια ασφάλειας και βολέματος -- έστω για τώρα, έστω και για λίγο. Τα τριάντα με βρίσκουν χωρίς να έχω τίποτα "δικό μου" κοντά μου. Κοιμάμαι κάθε βράδυ σε δανεικούς καναπέδες και ρίχνω κλεφτές ματιές σε ξένες καθημερινότητες. Υπάρχουν ημέρες που γονατίζω, που δειλιάζω, που φοβάμαι, που καταρρέω, που νοσταλγώ, που είμαι έτοιμη να παραιτηθώ... αλλά.. αλλά.. γεμάτες και υπέρβαρες είναι οι βαλίτσες μου.
Έχω μαζί μου τις φιλοσοφίες και τις σκέψεις και τις ιδέες που περιμένουν να γίνουν πράξεις και πραγματικότητες· την "θεωρία" που, σαν να ήρθε το πλήρωμα του χρόνου επιτέλους, έχει πάρει μορφή και σχήμα· έχω τον Χαράλαμπο και την Μαργαρίτα, που μου ουρλιάζουν να διηγηθώ την ιστορία τους και ο,τι εκείνη συμβολίζει.
Έχω τα συναισθήματά μου, πιο ατόφια και συνειδητά από ποτέ· κι αν σε ολόκληρα τα 20s είχα αγάπη και έρωτα και πάθος δίπλα μου, τώρα, για πρώτη φορά μετά από δέκα χρόνια, έχω μονάχα γύρω μου ανθρώπους-απο μηχανης θεούς που στηρίζουν με τον τρόπο τους -ή, έστω... συμπαθούν- την πρόσκαιρη ανυπαρξία της υπαρξής μου, που κάνουν την ευγνωμοσύνη, την αγάπη, την έγνοια και την ανθρωπιά να αποκτούν καινούρια, σπουδαιότερα και μεγαλύτερα νοήματα. Έχω όμως και τη σιγουριά για το πως μοιάζει και τι μορφή έχει τελικά η αληθινή, η ανιδιοτελής, η ουσιαστική και ειλικρινής αγάπη· αυτή η αγάπη που πηγάζει από ολόκληρο το είναι και δεν πληγώνεται, δεν περιορίζεται, δεν αμφισβητείται και δεν σκοτώνεται στο τέλος.
Έχω όρεξη για ζωή.

Τα τριάντα με βρίσκουν να έχω αποδομήσει ολοκληρωτικά τον εαυτό μου· να γνωρίζω περισσότερο από κάθε άλλη φορά τι και ποια είμαι· να κρατώ χαρούμενη στα χέρια μου τα κομμάτια και τα κομμάτια των κομματιών, και τα κομμάτια των κομματιών των κομματιών, τα οποία με αποτελούν και να κάνω θρασύτατα ζογκλερικά με αυτά.
Και η διαδικασία για να φτάσω σε αυτό το σημείο, κάθε άλλο παρά εύκολη ήταν· ένας κακοτράχαλος δρόμος γεμάτος με εμπόδια, ψευδαισθήσεις, φόβο και δειλία. Όμως όλα αυτά αποκτούν κάποιο νόημα και φαίνονται ρομαντικά και όμορφα όταν πλησιάζοντας προς την κατάκτηση της βουνοκορφής γυρνάς το βλέμμα πίσω από τον ώμο σου και τα κοιτάς από μακριά. Πλησιάζω, σου λέω.

Στα 29, ένα χρόνο πριν, έγραψα αυτό και παρόλο που έκτοτε, ένα χρόνο μετά, όλα τα δεδομένα είναι διαφορετικά, δεν θα άλλαζα ούτε μια τελεία σε εκείνο το κείμενο. Μια ματιά· μια άλλη ματιά προς το όλον, όπως και αυτή εδώ, η φετινή.

Πως με φαντάζομαι στα 40;
Με φαντάζομαι μετά από στοιχειωμένες, φωτεινές, εύκολες και δύσκολες διαδρομές, να έχω πει ακόμα περισσότερα "σ'αγαπώ" και "σ'ευχαριστώ"· να έχω κουρνιάξει σε ακόμα πιο ειλικρινείς αγκαλιές· να έχω συναντήσει και αγαπήσει και λατρέψει ακόμα περισσότερους ανθρώπους. Να έχω πάρει τόσα πολλά κομμάτια άλλων και να έχω δώσει τόσα πολλά δικά μου που η μορφή μου να είναι ξανά εντελώς διαφορετική. Να έχω ζήσει ακόμα περισσότερες δημιουργικές στιγμές. Να έχω φτάσει ακόμα πιο κοντά στην ευτυχία. Να νιώθω περισσότερο ολοκληρωμένη. Ακόμα πιο σίγουρη.

Στα 40, με φαντάζομαι ζωντανή -- και, ίσως... ίσως και ελεύθερη.