realshionships

Πραγματικότητα.

Πραγματικότητα...

"Πραγματικότητα"

τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ

Βρίσκεσαι μόνος σε ένα δωμάτιο. Τοίχος δεξιά. Τοίχος αριστερά. Έπιπλα. Αντικείμενα. Μπιχλιμπίδια. Υφάσματα. Ηλεκτρικές συσκευές. Ρεύμα.

τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ

Είσαι ξαπλωμένος στο πάτωμα, στον καναπέ, στο κρεββάτι.
Κλείνεις τα μάτια και χορεύεις μέσα στο κεφάλι σου. Σκοτάδι, λέξεις, σκέψεις, εικόνες που χάνονται η μία μέσα στην άλλη, χρώματα, πάτερνς.
Αναπνοή. Αναπνοή. Αναπνοή. Αισθήσεις. Αίσθηση.

τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ

Αυτό.

τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ

Αυτό είσαι.

τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ

Αυτό το αδιάκοπο, το αέναο, το ανεπαίσθητο, το ζωοδόχο, το μαγικό "τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ".

Αυτό είναι και θα είναι η πραγματικότητά σου. Μέχρι και το τελευταίο "τουκ", πριν η καρδιά σωπάσει.

τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ


Η πραγματικότητα δεν προσδιορίζεται από τις συντεταγμένες, τα χρώματα, τα σχήματα, την ύλη.

Άνοιξε τα μάτια, κοίταξε γύρω σου και φαντάσου τα πάντα να παρασύρονται από εκείνο το παχύ και πανύψηλο, το μεγαλειώδες κύμα που πρωταγωνιστεί στα όνειρα των Αυστραλιανών σέρφερς.

Τα σπίτια γκρεμίζονται, τα αντικείμενα σπάνε, τα υφάσματα καίγονται, οι οθόνες σβήνουν, το ρεύμα σταματά να ρέει.
Ανά πάσα στιγμή.
Ανά πάσα στιγμή μπορούν τα πάντα να χαθούν.
Ανά πάσα στιγμή, μπορεί η "πραγματικότητα" να αλλάξει, να γυρίσει τούμπα, να μοιάσει αγνώριστη και ξένη.

*Τζζζζζζζζζζτ*

τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ

Άνοιξε τα μάτια και κοίταξε μέσα τους. Αντίκρισε το τώρα σου κατάματα. Η εικόνα αυτή είναι οικεία.
Παρελθόν, μέλλον. Μνήμη, όνειρα. Όσες φορές κι αν η εικόνα αλλάξει, πάντα την αίσθηση του οικείου θα'χει. Πάντοτε, θα βλέπεις τον εαυτό σου εκεί μέσα.
Το συνονθύλευμα των εικόνων, οι ανεπαίσθητες εναλλαγές τους, η μεγαλύτερη εικόνα, ακόμα κι αν μοιάζει αφόρητα υπερ-ρεαλιστική, πάντοτε θα είναι εσύ.

τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ

Καρδιοχτύπια.
Ενώσεις.
Ενέργειες, ματιές, αγγίγματα, χαμόγελα, λόγια, λέξεις.

Αν δεν υπήρχαν άλλοι άνθρωποι, η μοναχική πραγματικότητά μας θα ήταν άνοστη.

Δεν σου ανήκει κανείς, δεν ανήκεις σε κανέναν. Όμως να, ίσως και να έχουμε ανάγκη τους άλλους ώστε το "τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ" να έχει νόημα.

Ζωές. Ζωές παράλληλες, ζωές που τέμνονται. Ζωές ως κρίκοι μιας αέρινης αλυσίδας. Ζωές που ακουμπούν και ηλεκτρίζονται, απωθούνται ή ενώνονται. Καρδιοχτύπια που συγχρονίζονται.

Είμαστε διαφορετικοί, αλλά μπορούμε, έστω και για ανοιγόκλεισμα του ματιού του χρόνου, να γίνουμε ένα.

Αλήθεια μπορούμε.




Κι αν είναι τόσο δύσκολο το να καταφέρουμε να καταλάβουμε εμείς τι έχουμε μέσα στο κεφάλι μας, τι θέλουμε, τι νιώθουμε, φαντάσου πόσο δύσκολο είναι να καταλάβουμε τι θέλουν, τι νιώθουν, τι έχουν μέσα στο κεφάλι τους οι άλλοι.

Ακόμα κι αν διαβάζουμε ανάμεσα στις γραμμές, το κενό είναι αβυσσαλέα τεράστιο και το να γλιστρήσουμε μέσα του ανήκει πάντοτε στην πλειοψηφία των πιθανοτήτων.

Το τέρας του Εγώ έχει σκοτωθεί σε προηγούμενη μάχη και τώρα πια καταφέραμε να είμαστε κανείς. Καταφέραμε κάπου κάπου να κυριολεκτούμε και να βάζουμε τον εαυτό μας επάνω στις γραμμές και όχι ανάμεσά τους.

Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν, ξαναέρχονται και μπορεί όμως να ξαναφύγουν.

Σε νοιάζει τελικά;



Κατανόηση, ενδιαφέρον, φροντίδα, τρυφερότητα, αγάπη.

Πράξεις.

Έκφραση.



τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ

τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ

τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ


[σιωπή]


τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ

τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ

τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ

ξημέρωσε...

έλα